«πού έθνος, πού γένος, πού λαός;»

Αρκετά, όχι πολλά, χρόνια πριν από την Αλωση της Κωνσταντινούπολης, Βυζαντινοί ιστορικοί διατύπωναν την αγωνία «πού έθνος, πού γένος, πού λαός;». Διατύπωναν επίσης τη θλιμμένη απορία, γιατί οι πλούσιοι είχαν εγκαταλείψει τη Βασιλεύουσα με τα πλούτη τους. Και μαζί τους είχαν φύγει πολλοί λόγιοι, είτε επειδή δεν συμφωνούσαν με τους ανθενωτικούς εκπροσώπους της Εκκλησίας -η σύνοδος της Φεράρας–Φλωρεντίας είχε καταλήξει άδοξα- είτε γιατί η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία -το Βυζάντιο- είχε συρρικνωθεί αποκαρδιωτικά λόγω των αλλεπάλληλων επί αιώνες τουρκικών επιδρομών, αλλά και της εσωτερικής κοινωνικής-πολιτικής παρακμής, είτε γιατί η Δύση, κατακερματισμένη και αυτή, κοντόφθαλμα δεν αντιδρούσε στον τουρκικό κίνδυνο.

...Περνούμε τα τελευταία χρόνια μια βαθιά κρίση συνείδησης και προσανατολισμού, κρίση συνείδησης κοινωνικής, πολιτικής, εθνικής και τελευταία οικονομικής. Και αυτό συμβαίνει σε ένα ευρωπαϊκό γίγνεσθαι ή μάλλον σε μια ευρωπαϊκή κοινωνία που διασπάται ιδεολογικά, κοινωνικά, πολιτικά και ανασυντάσσεται «εθνικά». Οι ευθύνες του ελληνικού πολιτικού-κομματικού κόσμου αλλά και πολλών εξ ημών -είμαστε όλοι πολιτικά σκεπτόμενα και δρώντα άτομα- είναι δεδομένες και οι οικονομικές εξ αυτών συνέπειες αναλύονται καθημερινά, έστω και αντικρουόμενα, από ειδικούς, οικονομολόγους και μη.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_10/07/2011_448540

"από πλευράς εθνικής αξιοπρέπειας"

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα θα τεθεί υπό την κηδεμονία ξένων παραγόντων. Πέρα όμως από την αποδεδειγμένη ανικανότητά μας να πάρουμε τα μέτρα και να κάνουμε τις απαραίτητες κινήσεις για να ξελασπώσουμε μόνοι μας, διαχειριζόμενοι και την όποια βοήθεια μας δίνουν απέξω, επισημαίνεται ότι αυτή τη φορά έχουμε ήδη εκχωρήσει μέρος της κυριαρχίας μας
kathimerini.gr | Υπό κηδεμονία:

Image via Wikipedia

"O Eλληνισμός έχει τελειώσει:"

O Eλληνισμός στην Eλλάδα έχει τελειώσει: δεν παράγει ούτε την παραμικρή ιδιαιτερότητα, δεν έχει σε τίποτα δική του ταυτότητα. Mόνο δανείζεται και μιμείται. Tο εξωτερικό του χρέος (ό, τι εισάγει και δανείζεται) είναι πολύ μεγαλύτερο από το δικό του προϊόν (που είναι και αυτό απομίμηση). Παραιτήθηκε ακόμη και από τη γλώσσα του, ακομα και από την ιστορική του συνείδηση
kathimerini.gr - Τα οξύμωρα της προσχηματικής δημοκρατίας:

Image by Lefteris Koulonis via Flickr

"Ελλάδα της Μεταπολίτευσης"

Πώς φτάσαμε στην καταστροφική διετία 2007-2009; Πώς τόλμησαν πάνω από 800 πρώην βουλευτές από όλα τα κόμματα να διεκδικήσουν μια σκανδαλώδη αναδρομική αύξηση των αποδοχών τους; Γιατί ώς το 1981 τα ελλείμματα του Δημοσίου ελέγχονταν, ενώ από τότε ξέφυγαν εντελώς; Φταίνε οι θεσμοί, οι νοοτροπίες ή μήπως οι άνθρωποι;
kathimerini.gr | Στο επίκεντρο της κρίσης:

Image by Vankuso (Dominik Starosz) via Flickr

σε επικίνδυνη εποχή

Μπήκαμε σε επικίνδυνη εποχή, όπου κυριαρχούν ο φόβος και η στέρηση – η αίσθηση ότι αυτά που είχαμε χάνοντα, ότι μπαίνουμε στο άγνωστο, ότι όλα αλλάζουν. Ο φόβος προκαλεί μίσος για όποιον φαίνεται να φταίει – είτε είναι πολιτικός είτε μετανάστης. Μας κάνει να αναζητούμε στήριξη μέσα σε ομάδες με τις οποίες μπορούμε να αισθανθούμε ασφάλεια. Η ανεπάρκεια του κράτους άφησε το κενό στο οποίο γεννώνται τέρατα.

Image via Wikipedia

kathimerini.gr | Το μίσος αναβλύζει

Στο χείλος της αντοχής

"Σαν να ηχούν τύμπανα πολέμου, σαν να ζούμε στις αγωνιώδεις παραμονές μιας αναπότρεπτης σύρραξης."

kathimerini.gr | Στο χείλος της αντοχής:

Image by National Media Museum via Flickr

"Tο νεωτερικό «παράδειγμα»"

Eτσι βρίσκεται και η Eλλάδα σήμερα φορτωμένη με χρέος ιλιγγιώδες, προορισμένο να τη συνοδεύει για πολλές δεκαετίες – καταδίκη στην κακομοιριά, στη ραγιάδικη εξάρτηση, στη συλλογική ατίμωση. Πολύ πιθανό να λειτουργήσει το χρέος και σαν καταλύτης οριστικής διάλυσης.
kathimerini.gr - Θύματα της Iστορίας, όχι συντελεστές:

Image by bill_hicks via Flickr

"Τα συμπτώματα δεν αφήνουν αμφιβολίες"

«Τα συμπτώματα δεν αφήνουν αμφιβολίες. Πρώτο και χειρότερο, η οικονομική κρίση: τεράστιο έλλειμμα και δημόσιο χρέος, κλείσιμο επιχειρήσεων, εξωφρενικός υπερδανεισμός άλλων, εξαντλητική φορολογία και πολλά ακόμη που, σε συνδυασμό με τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά και την κλιμάκωση της ανομίας, εξαφανίζουν κάθε ελπίδα αναζωπύρωσης της επιχειρηματικής δραστηριότητας, ή παραγωγικών επενδύσεων. Δεύτερο, ο κρατικός τομέας διαλύεται, με συνεχείς απεργίες, στάσεις, καταλήψεις. Τρίτο, ζωτικοί τομείς, όπως υγεία και παιδεία, είναι σε αποσύνθεση. Τέταρτο, ως αποτέλεσμα των προηγούμενων, οι Ελληνες έχουν χάσει τις ελπίδες τους, με χειρότερο επακόλουθο ότι ολοένα περισσότεροι προκομμένοι νέοι αποφασίζουν να μεταναστεύσουν. Πέμπτο...», τον σταμάτησα. «Τα βλέπω και μόνος μου, γιατρέ», είπα. «Μιλήστε μου καλύτερα για τη θεραπεία. Γι’ αυτό σας φώναξα!».
kathimerini.gr | Εκτακτο Ιατρικό Ανακοινωθέν:

Image by rmx via Flickr

"Πριν από 50 χρόνια"

Πριν από 50 χρόνια, το δημόσιο χρέος ήταν μηδενικό, ενώ πέρυσι ήταν 142% του ΑΕΠ· το 1961, το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 13,2%, ενώ πέρυσι συρρικνώθηκε κατά 4,5%. Πριν από 50 χρόνια η ανεργία ήταν 5,9%, το 1977 ήταν 1,7% και σήμερα είναι πάνω από 15%. Με την ψυχρή λογική των αριθμών, ο ταξιδιώτης μας θα διαπίστωνε ότι τόσα χρόνια, η Ελλάδα σπατάλησε τις ευκαιρίες της, ενέδωσε στις αδυναμίες της, αφέθηκε στην τύχη της.


kathimerini.gr - Πενήντα χρόνια σε στραβή τροχιά:

Image via Wikipedia

"με παρωδίες open-gov.."

Ο Βενιζέλος, όταν υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει τη σφοδρότατη οικονομική κρίση του μεσοπολέμου, στηρίχτηκε σε ένα κρατικό μηχανισμό που στελεχώθηκε (όχι, βεβαίως, με παρωδίες open-gov...) με ό, τι καλύτερο υπήρχε στον χώρο της Δημόσιας Διοίκησης και της εφαρμοσμένης οικονομικής πολιτικής, οργάνωσε την άσκηση της εξουσίας με ανθρώπους που δεν ήταν απαραίτητα επαγγελματίες της πολιτικής, αρκετοί εκ των οποίων στη συνέχεια έμειναν στην Iστορία του τόπου όχι μόνον ως δημόσιοι λειτουργοί υψηλού ήθους και ικανοτήτων, αλλά και ως διανοούμενοι, σκαπανείς της νεότερης Ελλάδας.

Oταν έχεις πόλεμο, δεν στηρίζεσαι σε κυλιόμενα επιτελεία αγχωμένων για τη θέση τους στην «επόμενη μέρα» – ποια, άραγε, επόμενη;..

Αναθέτεις καθήκοντα σε ομάδες δοκιμασμένων στελεχών που έχουν την ανιδιοτέλεια, τον πατριωτισμό και τις ικανότητες να κερδίσουν τον πόλεμο. Η Ελλάδα είναι σε πόλεμο. Ο εχθρός δεν είναι οι κακοί ξένοι, είναι εσωτερικός: το πλέγμα των κοινωνικών, επιχειρηματικών, πολιτικών και εκδοτικών συμφερόντων, που έμαθαν να πλουτίζουν σε συνθήκες διαφθοράς και σήμερα αντιμάχονται λυσσωδώς τις μεταρρυθμίσεις.

kathimerini.gr | Μπορούμε να κερδίσουμε τον πόλεμο;:

Η Ελλάδα ως πειραματόζωο

Η Ελλάδα ως πειραματόζωο, βρίσκεται στη δεινότερη θέση: εκχωρεί εθνική κυριαρχία, προκειμένου να πάρει μια ανάσα από τα χρέη που την πνίγουν. Η χώρα φλερτάρει με την οικονομική καταστροφή, που ξεπερνά κατά πολύ την αποδιάρθρωση του κράτους λόγω της κρίσης χρεών και επεκτείνεται σε μια βαθιά ύφεση, και η οποία οδηγεί σε μείζονα πολιτική αποσταθεροποίηση και συγκρούσεις…

Προφανώς, η ηθική και πολιτική χρεοκοπία προηγήθηκε της οικονομικής. Ωστόσο, η διάχυση της ευθύνης σε όλη την κοινωνία αδιακρίτως, η ενοχοποίηση των πάντων από το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο, ισομερίζει άδικα τις ευθύνες και αθωώνει τους πράγματι ενόχους. Ως εκ τούτου, για να δεχτεί να υποβληθεί σε θυσίες η κοινωνία, πρέπει ταυτοχρόνως να αποδοθούν ευθύνες, να πεισθεί ο θυσιαζόμενος ότι αποδίδεται δικαιοσύνη, ότι υπάρχει σχέδιο και όραμα ανάδυσης σε μια κοινωνία δικαιότερη, αποτελεσματικότερη, αξιοκρατικήkathimerini.gr | Η ΔIEΘNHΣ AΓOPA: "Η Ελλάδα ως πειραματόζωο"

Ελληνική Οδύσσεια

Ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης, και οι άλλοι αγωνιστές θα αναγνώριζαν μια χώρα η οποία συνέχεια βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας (αφού χρεοκόπησε το 1826, το 1843, το 1860 και το 1893), στην οποία οι θεσμοί είναι αδύναμοι και οι πολίτες εξαρτώνται από τις διαθέσεις των ισχυρών, στην οποία η εφαρμογή των νόμων είναι επιλεκτική και δεν αφορά τους ισχυρούς, στην οποία κυριαρχεί ο ατομικισμός και η αυθαιρεσία.
Εδώ οι μεταρρυθμιστές είτε δολοφονούνται (όπως ο Καποδίστριας) είτε παραγκωνίζονται, το εκπαιδευτικό σύστημα έχει αφεθεί στην τύχη του, έχουμε συνεχή ανάγκη από δάνεια και από άλλες παρεμβάσεις των ξένων, ενώ πιστεύουμε ότι είμαστε μοναδικοί σε αρετές και μοναχικοί λόγω του φθόνου όλων των άλλων.
kathimerini.gr - Ελληνική Οδύσσεια: 1821-2201:

οι Ελληνες είναι βουτηγμένοι μέσα στα σκατά

Ανήθικους και γελοίους μας αποκαλούν από την εποχή των Λατίνων. Ο Κάτωνας, ο Ρωμαίος Δημοσθένης, μας χαρακτήριζε ευτελείς και αφερέγγυους (Πλούταρχος, «Μάρκος Κάτων»). Ο Κικέρωνας ονόμαζε τους Ελληνες «Γραικύλους» (Στ. Α. Κουμανούδης, «Συναγωγή νέων λέξεων»), δηλαδή κατώτερους, ανάξιους και έκτοτε φέρουμε ως ρετσινιά αυτή την ονομασία. Δεν υπάρχει αμφιβολία, έλεγε ο Αγγλος υπουργός Εξωτερικών και μετέπειτα πρωθυπουργός της Αγγλίας (1827) Τζορτζ Κάνινγκ, ότι οι Ελληνες είναι μια συμμορία αχρείων. Ως σκυλολόι, κοινωνία αποκρουστική, έθνος αγροίκο, διεφθαρμένο, αλαζονικό, σιχαμένο μας περιγράφουν οι Δυτικοί μέχρι τα σύγχρονα χρόνια. Ούτε αποτελεί το πρώτο συμβάν έντυπου χλευασμού της χώρας μας το πρόσφατο δημοσίευμα του Focus. Ως «Μπανανία του Πλάτωνος» ανέφερε την Ελλάδα γερμανικό περιοδικό όταν το 1988 είχε αναλάβει την προεδρία της ΕΟΚ.

Οντως η Ελλάδα είναι χώρα ανώριμη (από τη διαρκή ξενοδουλεία), σε αρκετούς τομείς υπανάπτυκτη, με κόμματα προσωποπαγή, πελατειακά, πολιτικό σύστημα ανεύθυνο, μεσαίες τάξεις καιροσκοπικές... Οντως, το σύνολο των φορολογικών μας εσόδων αγγίζει το 6,9% του ΑΕΠ, όταν ο μέσος ευρωπαϊκός όρος είναι 27,3%.

Ομως, φοροφυγάδες, δεν έχει μόνο η Ελλάδα.

kathimerini.gr - Με τη ρετσινιά του Γραικύλου

Greek statistics από το 1823

Πράγματι, εκ της γενέσεώς του, το ελληνικό κράτος αντιμετώπισε ανυπέρβλητες δημοσιονομικές δυσκολίες. Ο πρώτος προϋπολογισμός τού υπό σύσταση ελληνικού κράτους, ο οποίος κατατέθηκε το 1823 στο Αστρος, κατά τη Β΄ Εθνοσυνέλευση, προέβλεπε έσοδα τα οποία κάλυπταν μόλις το 33% των εξόδων, δημιουργώντας έλλειμμα ύψους 23 εκατ. γροσίων (το 1 γρόσι ισοδυναμούσε με 60 λεπτά). Ο προϋπολογισμός αυτός εισήγαγε για πρώτη φορά στα χρονικά της ιστορίας την περιβόητη έννοια των «Greek statistics» καθώς κρίθηκε ως τυπικό παράδειγμα ασάφειας και γενικολογίας.

Τότε λοιπόν άρχισε να αμφισβητείται η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας μας. Αυτή η αμφισβήτηση συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του ελληνικού κράτους. Αναφέρουμε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Παράδειγμα πρώτον: Η ανεξέλεκτη αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος και του χρέους, σε συνδυασμό με τον πανικό που προκάλεσε στις διεθνείς αγορές η πτώχευση της Πορτογαλίας το 1892, οδήγησε το ελληνικό κράτος σε αδυναμία περαιτέρω εξωτερικού δανεισμού με συνέπεια τη μονομερή αναστολή εξυπηρέτησης του εξωτερικού χρέους το 1893 (επί Χαριλάου Τρικούπη). Η επιτυχής επαναδιαπραγμάτευση του χρέους κατέστη δυνατή μετά την απαίτηση των διεθνών επενδυτών για την παρουσία ξένων εμπειρογνωμόνων στην Ελλάδα με στόχο τον έλεγχο της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής. Στην περίπτωση αυτή, χρειάστηκε περίοδος 10ετούς δημοσιονομικής προσαρμογής προτού να αποκατασταθεί η φερεγγυότητα της ελληνικής οικονομίας. Παράδειγμα δεύτερον: Ο κλονισμός της αξιοπιστίας του ελληνικού κράτους την επομένη της Μικρασιατικής καταστροφής εκτόξευσε, σύμφωνα με στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος, τη διαφορά απόδοσης (spread) μεταξύ των ελληνικών ομολόγων και των αντίστοιχων διεθνών ομολόγων στις 1.700 τιμές βάσης. Στην περίπτωση αυτή, παρήλθε περίοδος 5 ετών προτού να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία.

Η Ελλάδα καλείται και σήμερα να ανακτήσει, για άλλη μία φορά, τη φερεγγυότητά της στις διεθνείς αγορές.

kathimerini.gr | Greek statistics από το 1823:

ελληνόφωνοι απάτριδες

Tο γεγονός ότι εμείς σήμερα, οι ελληνόφωνοι απάτριδες του βαλκανικού νότου, δεν ξέρουμε να ξεχωρίσουμε τι σημαίνει «κοινωνία» και σε τι διαφέρει από τη societas (society, socit), μας στερεί και τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε το πολιτικό και κοινωνικό μας αδιέξοδο, το ανέφικτο της ανάκαμψης από τη δουλική υποταγή μας στην Kερδοσκοπική Διεθνή. H πολιτική μας γλώσσα έχει αγκυλωθεί στα παραισθησιογόνα σχήματα «Δεξιά», Kέντρο, «Aριστερά», τα δήθεν πολιτικά μας κόμματα προσπαθούν να καμουφλάρουν τον μηδενιστικό αμοραλισμό τους με τεχνάσματα ελιγμών από τη Δεξιά στην Kεντροδεξιά, από την Aριστερά στην Kεντροαριστερά - μικρονοϊκά παιδιαρίσματα.
kathimerini.gr | H «κοινωνία» και οι «Διεθνείς»:

Και τότε ήρθε η κρίση...

Μέχρι τώρα η βία και η ανομία εθεωρούντο κάτι σαν φυσική καταστροφή, που αφ’ ενός έπρεπε να ζήσουμε και αφ’ ετέρου το κράτος έπρεπε να αποκαθιστά. Ο μεγαλύτερος μύθος της μεταπολίτευσης δεν ήταν το άσυλο. Ηταν το πλούσιο «κράτος-πατερούλης». Κανείς δεν νοιαζόταν όταν καταστρεφόταν ένα ΑΕΙ. Απλώς όλοι ρωτούσαν, κατόπιν επαναστατικής εορτής, «μα, πού είναι το κράτος;». Για να πληρώσει τις ζημιές, φυσικά...

Ετσι, με το «έχει ο Θεός», δηλαδή το κράτος, λειτούργησε η ελληνική κοινωνία όλα αυτά τα χρόνια και σε όλα τα επίπεδα. Τι κι αν υπερδιπλασιάστηκαν φαρμακευτικές δαπάνες; Τσιγκουνιές με τη λίστα φαρμάκων θα κάνουμε; Τι κι αν η «Ολυμπιακή» είχε ζημίες ενός εκατομμυρίου ημερησίως; Ο ελληνικός λαός ήθελε τον «εθνικό του αερομεταφορέα». Τι κι αν έμπαινε κάθε χρόνο ένα δισ. μέσα ο ΟΣΕ; Εμείς θέλαμε τα τρένα μας και ας κυκλοφορούν άδεια. Τι κι αν έχουμε αναλογικά τους περισσότερους δασκάλους και καθηγητές μέσης εκπαίδευσης και πατώνουμε στους διεθνείς δείκτες; Το κράτος έπρεπε να προσλάβει κι άλλους. Τι κι αν έχουμε σε όλο τον δυτικό κόσμο το υψηλότερο ποσοστό χρηματοδότησης των ΑΕΙ και δεν έχουμε πανεπιστήμια; «Λεφτά για την παιδεία», ήταν το σύνθημα.

Και τότε ήρθε η κρίση...
kathimerini.gr - Η νομιμοποιητική ψευδαίσθηση:

Δεν έχουν αλλάξει πολλά από τον 19ο αιώνα

Δεν έχουν αλλάξει πολλά από τον 19ο αιώνα, εκτός βεβαίως από τις τεχνικές και τη... διακριτικότητα. Τότε οι σχετικές συζητήσεις με τους δανειστές του έθνους γίνονταν ανοικτά. Ευθείες ήσαν και οι απειλές, ώστε να μη διανοηθεί κανένα από τα νεαρά κράτη που έσπευδαν στο Λονδίνο με ανοικτές τις παλάμες και κυρτή την πλάτη. Αλλωστε, η Ελλάδα βρέθηκε για πολύ μεγάλες περιόδους της ιστορίας της «εκτός» αγορών δανείων.

Εξαθλιωμένη, βουτηγμένη στα χρέη, σε καθεστώς διεθνούς επιτήρησης και ελέγχου, χωρίς καμία πιστοληπτική ικανότητα. Ηταν τότε υποχρεωμένη να αποδέχεται μεθόδους έμμεσου δανεισμού, όπως οι περίφημες εμπορικές πιστώσεις, οι οποίες συνόδευαν επιλογές μεγάλων προμηθευτών χωρίς πολλές συζητήσεις, χωρίς διαγωνισμούς και, το χειρότερο, χωρίς δημόσιο έλεγχο στην οργάνωση του ακριβοπληρωμένου προϊόντος που αγόραζε το ελληνικό κράτος. Κάπως έτσι βρέθηκε ο Σπ. Μαρκεζίνης να έχει συμφωνήσει με τον Ερχαρτ «υποχρέωση» επιλογής της Ζίμενς και της Τελεφούνκεν για τα ηλεκτρικά και ραδιοφωνικά έργα του κράτους. Γεγονότα που τότε, το 1953, προκάλεσαν σκάνδαλα, παραιτήσεις και εξετάσεις ενώπιον της Βουλής.
kathimerini.gr | Αναδιάρθρωση χωρίς ζημιά:

στο απροχώρητο

Ομως η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Οσο σκανδαλώδεις προσπάθειες αποφυγής ευθυνών αντιμετωπίζονται ως μια ακόμη εκδοχή, αδιαμφισβήτητα τεκμήρια ακυρώνονται μέσα σε λεκτικές διακλαδώσεις της αοριστίας, τόσο θα φουντώνει η οργή των πολιτών.

Η παράτυπη συναλλαγή είναι μια «αλήθεια» παραδομένη από πολιτική σε πολιτική γενιά. Ο λαός που την αποδέχεται, απαρνείται σιγά σιγά τον εαυτό του. Σήμερα μοιάζει, ο ελληνικός λαός, να μη θέλει πλέον να μένει άπραγος να παρακολουθεί τους πικρόχολους σοφούς να εξιστορούν τις ντροπές του...
kathimerini.gr | Επάγγελμα ερμητικά κλειστό:

το ιστορικό τέλος

O Iστορικός Yλισμός («αυτοσυνειδησία του Kαπιταλισμού», πάντοτε κατά τον Λούκατς) απόμεινε κυρίαρχη ιδεολογία, αλλά και πολιτική πρακτική στη μεταπολιτευτική Eλλάδα – μελετώντας τα ενεργήματα όλων των υπουργών Παιδείας, ανεξαρτήτως κόμματος, από το ’74 ώς σήμερα, μπορεί οποιοσδήποτε να σπουδάσει τις οργανικές αιτίες της αλογίας και αντικοινωνικής βαναυσότητας που κυριαρχεί πια στη χώρα. Tις αιτίες της αγλωσσίας και του αφελληνισμού των συνειδήσεων.

Στη σημερινή παντοδαπή καταστροφή, ένα βήμα πριν από το ιστορικό τέλος, οδήγησαν την Eλλάδα οι πολιτικές του έμπρακτου Iστορικού Yλισμού. Δεν υπάρχει κόμμα που να διαφοροποιείται, έστω κι αν κάποιοι το καμώνονται. Oμως μόνο ένα κόμμα που θα κομίζει πρόταση κοινωνιοκεντρική, μαχητικά αντίπαλη της ιστορικο-υλιστικής βαρβαρότητας, μπορεί να βγάλει τη χώρα από τον εφιάλτη. Tο βεβαιώνει η απλή λογική και η ιστορική πείρα.
kathimerini.gr | Πυξίδα, δηλαδή συλλογική ταυτότητα:

δεν λύσαμε κανένα πρόβλημα

ίσως φταίει το γεγονός ότι τόσα χρόνια δεν λύσαμε κανένα πρόβλημα. Αφήσαμε τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα ασφαλιστικά ταμεία, τα νοσοκομεία να βουλιάξουν κάτω από την κακοδιαχείριση και τα χρέη· μάθαμε να ζούμε με δανεικά σαν να μην έπρεπε ποτέ να τα αποπληρώσουμε· εγκαταλείψαμε τα κέντρα των πόλεών μας όπως εγκαταλείψαμε τους λαθρομετανάστες στα χέρια συμμοριών· αγνοήσαμε τις ανάγκες των προσφύγων· καλλιεργήσαμε τη νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας και της μέγιστης απαίτησης, χωρίς να αξιολογούμε τις αποδόσεις μας· αφήσαμε κάθε μεγάλο σκάνδαλο ατιμώρητο ενώ φυλακίζονταν φουκαράδες· μάθαμε να απαιτούμε μόνο την απόλυτη επιτυχία στις διπλωματικές μας υποθέσεις παρά να δεχτούμε οποιονδήποτε συμβιβασμό.
Γι’ αυτό, μέσα σε τόσα χρόνια, δεν λύσαμε κανένα πρόβλημα. Ούτε ένα.


http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_23/01/2011_429838

Σε βγάζει από τα ρούχα σου

Σε βγάζει από τα ρούχα σου να ξέρεις πόσα δισ. ευρώ είναι παρκαρισμένα ασφαλώς στην Ελβετία από όσους κατάκλεψαν το ελληνικό Δημόσιο με την πειρατεία του ΟΠΑΠ επί χρόνια, τις αμυντικές δαπάνες για «πατριωτικούς» σκοπούς, τις προμήθειες στα νοσοκομεία ή τις κομπίνες στις ασφαλιστικές εταιρείες με τη συγκάλυψη πολλών πολιτικών. Μακάρι να βρεθούν και να πληρώσουν όλοι αυτοί οι νεόπλουτοι κύριοι, που λεηλάτησαν την Ελλάδα και βοήθησαν στο να δαιμονοποιηθεί το κέρδος και να δοξαστεί η λαμογιά.kathimerini.gr | Ο ακήρυχτος πόλεμος

Η Ελλάδα δεν έχει τις προϋποθέσεις να ανακάμψει

Σήμερα ζούμε σε πολιτισμό με αναποδογυρισμένους τους ελληνικούς όρους: η πολιτική είναι μόνο εξουσία, εξαντλείται στη «χρεία», αγνοεί το «κυρίως ανθρώπινον». Λογαριάζουμε για ελευθερία τις ανεμπόδιστες επιλογές ικανοποίησης των ατομοκεντρικών ορέξεων, δηλαδή τον θρίαμβο της υποταγής στα ορμέμφυτα. Θωρακίζουμε την κτηνώδη αναγκαιότητα με ατομικά «δικαιώματα», επειδή από τη συνύπαρξη έχουμε μόνο απαιτήσεις, εκβιαστικές διεκδικήσεις. Ούτε υποψία για τη χαρά της κοινωνίας των σχέσεων, της αυθυπέρβασης, της αυτοπροσφοράς. Εμβληματικές φιγούρες της ζούγκλας του ατομοκεντρισμού οι εξουσιαστές μας που σήμερα μας λένε ωμά και χυδαία: «Να στερηθείτε, να πεινάσετε, γιατί ανεχθήκατε, τριάντα χρόνια, να σας κλέβουμε».

kathimerini.gr | Ανάκαμψη «μεγεθών» ή της κοινωνίας;

απόλυτης ανικανότητας

Η κυριαρχία της μετριότητας, της απόλυτης ανικανότητας του κρατικού μηχανισμού είναι η βαθύτερη πληγή της χώρας – χειρότερη από την ανεπάρκεια των πολιτικών, πιο επικίνδυνη από τη διαφθορά για την οποία γίνεται τόση συζήτηση εντός και εκτός συνόρων.Νέα:

διαπερνά το έθνος

Κάτω βέβαια από τον διχασμό που φέρνει το Μνημόνιο βρίσκονται βαθιές ρίζες, που φτάνουν μέχρι τους χρόνους ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους, ίσως και πιο βαθιά ακόμη, στους χρόνους της κατάκτησης όταν ανεδύετο η εθνική συνείδηση. Ιδίως τότε, στα χρόνια της ανάδυσης και στα χρόνια της ίδρυσης, παρατηρείται αδρά μια διττή στάση των υποκειμένων που αυτοαναγνωρίζονται ως Ελληνες: αφενός, όσοι επιθυμούν να υπάρξουν ως Ελληνες αλλά ενσωματωμένοι στο κυρίαρχο σύστημα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αφετέρου, όσοι επιθυμούν να υπάρξουν απελευθερωμένοι και ανεξάρτητοι από το κυρίαρχο σύστημα, όσοι διαπνέονται από πνεύμα αντίστασης και εναντίωσης.

Η διχοστασία αυτή, των ενσωματωμένων και των ανεξάρτητων, διαπερνά το έθνος από αναδύσεως και το κράτος από συστάσεως

.Πέραν των διλημμάτων και του διχασμού « ΑΠΟΨΕΙΣ στον Τύπο:

Η σχεδία της Ευρώπης

Η Ελλάδα διεσώθη, αλλά τώρα τραβάει κουπί υπό την αυστηρή επίβλεψη των εταίρων, δεμένη στη θέση της, με μειωμένη τροφή.

Επειδή οι Ελληνες αποδέχτηκαν την ενοχή τους για τις προηγούμενες σπατάλες, παραχώρησαν μεγάλο μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας χωρίς να προβάλουν την αναμενόμενη αντίσταση. Δέχθηκαν επιθέσεις από ξένους πολιτικούς και μεγάλη μερίδα του ξένου Τύπου.
Η σχεδία της Ευρώπης « ΑΠΟΨΕΙΣ στον Τύπο

Το ξέφραγο αμπέλι

Δίνουμε γενικά την εικόνα μιας χώρας που είναι ξέφραγο αμπέλι, στην οποία δεν υπάρχουν κανόνες και ο καθένας με λίγο «τσαμπουκά», χρήμα ή δύναμη μπορεί να κάνει ό,τι του αρέσει. Ξέρετε, όμως, τι είναι το πρόβλημα; Μας πήραν χαμπάρι και οι απρόσκλητοι επισκέπτες μας.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_100125_21/11/2010_423343

σε πείσμα της πλύσης εγκεφάλου

Είναι φαεινότερο και από τον ήλιο: Ο λαός δίνει προτεραιότητα στην κάλυψη των αναγκών του, όμως αν του επιβληθεί η κάλυψή τους με όρους όχι υπανάπτυξης αλλά ποιότητας, είναι σίγουρο για τον Ελληνα, ακόμα σήμερα, ότι θα πειθαρχήσει, θα σεβαστεί την ποιότητα σε πείσμα της πλύσης εγκεφάλου στην οποία έχει υποβληθεί μεθοδικά τα τελευταία τριάντα χρόνια. Αιτία της υπανάπτυξης, αιτία όλων των δεινών, κάθε συμφοράς, είναι ο εκφαυλισμός και η μεθοδική εξηλιθίωση του λαού από τις κομματικές συντεχνίες συμφερόντων.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_14/11/2010_422447

παγιδευμένη η Ελλάδα

Το σύστημα που καθιέρωσε η μεταπολίτευση εκτροχιάστηκε σχεδόν αμέσως. Αρχίζοντας με τις καλύτερες προθέσεις, μεταβλήθηκε σε πεδίο συναλλαγής ανάμεσα στην πολιτική τάξη και στον ψηφοφόρο, με αντικείμενο τη νομή του κράτους. Για να εξυπηρετείται ο πολίτης, δηλαδή για να εξαγοράζεται με ρουσφέτια, ατομικά και ομαδικά, χρειάζονταν τα κόμματα και οι κομματάρχες να ελέγχουν τράπεζες και παραγωγικές και μη μονάδες. Δίχως ιδεολογική πυξίδα, με γνώμονα το κομματικό και ατομικό συμφέρον, αλώθηκε έτσι σταδιακά ένα μεγάλο μέρος της οικονομίας και όχι μόνον, γιατί πρέπει εδώ να συμπεριλάβουμε και τομείς όπως η Παιδεία, η Υγεία και η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Κάτω από το πρόσχημα της κοινωνικής δικαιοσύνης κ. λπ., κρύβονταν τα πραγματικά κίνητρα της προώθησης κομματικής και ατομικής καριέρας. Κριτήρια όπως η παραγωγικότητα και η αξιοκρατία θυσιάστηκαν στην αγορά ψήφων. Η διεθνής ανταγωνιστικότητα της χώρας έπιασε πάτο και παραμένει εκεί. Με πλήρη επίγνωση του συμφέροντός τους, αλλά και του ότι είχαν εξασφαλίσει μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας από ό, τι τους άξιζε, οι ευνοημένοι από τις εξελίξεις φρόντισαν να πετύχουν, συχνά εκβιαστικά, να κατοχυρώνουν τα προνόμιά τους με νόμους και να τα κάνουν «κεκτημένα». Φτιάχτηκε έτσι ένα δίχτυ αράχνης, μέσα στο οποίο είναι τώρα παγιδευμένη η Ελλάδα.

Δεν θα υπάρξει άλλη

Η προσπάθεια, όμως, γίνεται σε ένα πολύ δύσκολο οικονομικό και κοινωνικό κλίμα, με πολιτικά κόμματα τα οποία δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της εποχής. Επειδή ο πολίτης της υπερχρεωμένης χώρας είναι πάντα αυτός που πληρώνει το κόστος της «εξισορρόπησης», είναι φανερό ότι η σημερινή ισορροπία ανάμεσα σε οργή και ανοχή τελειώνει.

Το πάρτι σταμάτησε

Το σύστημα που καθιέρωσε η μεταπολίτευση εκτροχιάστηκε σχεδόν αμέσως. Αρχίζοντας με τις καλύτερες προθέσεις, μεταβλήθηκε σε πεδίο συναλλαγής ανάμεσα στην πολιτική τάξη και στον ψηφοφόρο, με αντικείμενο τη νομή του κράτους. Για να εξυπηρετείται ο πολίτης, δηλαδή για να εξαγοράζεται με ρουσφέτια, ατομικά και ομαδικά, χρειάζονταν τα κόμματα και οι κομματάρχες να ελέγχουν τράπεζες και παραγωγικές και μη μονάδες. Δίχως ιδεολογική πυξίδα, με γνώμονα το κομματικό και ατομικό συμφέρον, αλώθηκε έτσι σταδιακά ένα μεγάλο μέρος της οικονομίας και όχι μόνον, γιατί πρέπει εδώ να συμπεριλάβουμε και τομείς όπως η Παιδεία, η Υγεία και η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Κάτω από το πρόσχημα της κοινωνικής δικαιοσύνης κ. λπ., κρύβονταν τα πραγματικά κίνητρα της προώθησης κομματικής και ατομικής καριέρας. Κριτήρια όπως η παραγωγικότητα και η αξιοκρατία θυσιάστηκαν στην αγορά ψήφων. Η διεθνής ανταγωνιστικότητα της χώρας έπιασε πάτο και παραμένει εκεί. Με πλήρη επίγνωση του συμφέροντός τους, αλλά και του ότι είχαν εξασφαλίσει μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας από ό, τι τους άξιζε, οι ευνοημένοι από τις εξελίξεις φρόντισαν να πετύχουν, συχνά εκβιαστικά, να κατοχυρώνουν τα προνόμιά τους με νόμους και να τα κάνουν «κεκτημένα». Φτιάχτηκε έτσι ένα δίχτυ αράχνης, μέσα στο οποίο είναι τώρα παγιδευμένη η Ελλάδα.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_14/11/2010_422449

χρόνια διαρθρωτική καθυστέρηση της χώρας

Οταν τα μέτρα του Μνημονίου τα εφαρμόζουν αυτοί που στα χέρια τους χάθηκε η εμπιστοσύνη των αγορών, που δεν πιστεύουν σε αυτά γιατί τα θεωρούν αναγκαίο κακό για να μη μας κόψουν τη δόση, προκαλούν φόβο, ανασφάλεια, αβεβαιότητα, αρνητική ψυχολογία και ύφεση μεγαλύτερη από αυτήν που προκαλούν οι περικοπές και οι φόροι. Ακόμη, δεν μπορούν να τα σχεδιάσουν, δεν μπορούν να τα εφαρμόσουν, αλλά κυρίως δεν μπορούν να πείσουν και να εμπνεύσουν αισιοδοξία ότι η χώρα διορθώνει αναχρονισμούς του παρελθόντος και χτίζει υγιείς βάσεις για το μέλλον. Το κόστος και η διάρκεια του σημερινού αδιεξόδου εξαρτάται από εμάς.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_1_14/11/2010_422377